یکی از انواع بازارهای مالی که به‌ویژه درسال‌های اخیر محبوبیت زیادی پیدا کرده، بازار ارزهای دیجیتال است. در این بازار که در سال‌های اخیر رشد بسیار زیادی داشته و توجه افراد زیادی را به خود جلب کرده است، ارزهای دیجیتال یا همان پول قابل مبادله به وسیله الگوریتم‌های رمزنگاری شده مورد معامله قرار می‌گیرد.

دنیای تکنولوژی در یک دهه‌ی گذشته شاهد تولد و رشد قابل توجه فناوری غیرمتمرکزِ « دفتر کل توزیع شده » (DLT) و نمونه‌ی پرکاربرد آن یعنی «بلاک چین» (Blockchain) بوده است.

این تکنولوژی بستر پیاده‌سازی پروژه‌های «کریپتوکارنسی» (Cryptocurrency) یا ارزهای رمزنگاری شده یا در اصطلاح، ارزهای دیجیتال است که از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان «بیت کوین» (Bitcoin) و «اتریوم» (Ethereum) را نام برد.

امروز بیش از ده هزار پروژه‌ی مختلف در این حوزه وجود دارد و کوین یا همان دارایی دیجیتال مربوط به هر پروژه، در صرافی‌های مختلف خرید و فروش شده که بازار رمزارزها را تشکیل می‌دهند.

«صرافی ارز دیجیتال» (Crypto Exchange) به عنوان یک واسطه، پلتفرمی برای معامله‌گرها ایجاد می‌کند تا به راحتی بتوانند انواع رمزارزها را به هم و یا به «پول فیات» (Fiat Currency) یا همان پول رایج کشورها تبدیل کنند.

ارزهای دیجیتال ماهیت فیزیکی ندارند و فقط در کیف پول‌های دیجیتال روی بلاک چین ذخیره می‌شود. از طرفی بیشتر مبادلات این حوزه در صرافی‌های متمرکز صورت می‌گیرد. یعنی صرافی‌ها، سرمایه‌ی کاربرها را کیف پول مخصوص خود نگهداری می‌کنند که به شدت در خطر حمله‌ی هکرها قرار دارد.

نوع دیگری از صرافی‌ها با عنوان «صرافی غیرمتمرکز» «DEX» وجود دارد که در آن‌ها امکان مبادله‌ی «همتا به همتا» (P2P) و بدون دخالت سیستم مرکزی مهیا شده است.

این صرافی‌ها با استفاده از ابزاری به نام «بازارساز خودکار» (AMM) قادرند به کمک مفهوم «استخرهای نقدینگی»، فضایی برای معامله‌ی بی‌واسطه‌ی رمزارزهای مختلف ایجاد کنند. هم‌چنین انواع قراردادهای اختیار معامله و فیوچرز نیز در صرافی‌های بزرگ ارز دیجیتال ارائه می‌شود.